22-5 2024 

In januari ben ik gestart met mijn coachingspraktijk rondom het levensverhaal. Wat moet je je daar nu bij voorstellen? Voor mijzelf was het ook een avontuur. Wat zou er op mijn weg komen? Voor wie is dit interessant? Hoe kan ik iemand een stukje verder helpen?

Inmiddels heb ik verschillende cliënten mogen begeleiden bij (een deel van) hun levensverhaal. Het is een geweldig avontuur en de vragen waarmee mensen bij mij komen zijn divers. Vaak mag ik ze begeleiden bij het nadenken over een beslissing die eraan komt. Je voelt: er is een volgende stap nodig. Maar hoe en op welke manier?

Een andere keer wordt me gevraagd mee te denken over een situatie in de familiesfeer. Mantelzorgtaken die knellen of gevoelens van onderlinge irritatie of onmacht.  In de coaching gaat het eigenlijk altijd over  ‘gewone’ vragen van ‘gewone’ mensen, zoals jij en ik. Herkenbare vragen waar iedereen wel eens worstelt in zijn/haar leven. Vragen waar je zelf niet zo goed uitkomt en het fijn is om met een ‘buitenstaander’ over te sparren.

In onze gesprekken fungeer ik als jouw onafhankelijke ‘gesprekspartner’. Ik creëer geen afhankelijkheid, jìj blijft in dit proces de regisseur van jouw eigen leven. Ik loop een stukje met je op en geef je waar nodig een zetje om nieuwe moed te vatten. Door de actieve werkvormen en de open, onbevangen manier van vragen stellen vind je zèlf een passende oplossingsrichting of ‘volgende stap’.  Hierdoor verzamel je nieuwe moed en vervolg je met een frisse blik jouw levensweg.

13-5 2024

'Hoe zal ik dit nu weer aanpakken? Wat moet ik hier van vinden?

Poeh…lastig pakket: wat zal ik doen?’

Soms loop je met iets rond en pieker je ergens over, maar je hebt het gevoel dat je geen stap verder komt. En ook ’s nachts laten de gedachtenspinsels je niet met rust.

Die knoop in je maag blijft…

Herkenbaar?

Jouw knopen oplossen kan ik niet. Wèl  kan ik helpen fris naar je gepuzzel, gepieker of geworstel te kijken door het maken van een biografisch drieluik.

Door te werken met eenvoudige schetsen, afbeeldingen en symbolen, ga je aan de slag met jouw vragen en gedachten. Je krijgt letterlijk ‘in beeld’ wat er speelt. Hierdoor komt een bewustwordingsproces op gang wat helderheid geeft. Dit wonderlijke proces helpt je om op een frisse manier te kijken naar wat jou bezig houdt. Met de opgedane inzichten bekijk je jouw situatie/vragen vanuit een nieuw perspectief en verzamelen je moed voor een volgende stap…

In de afgelopen periode heb ik verschillende cliënten mogen begeleiden met deze inspirerende werkvorm. Het is telkens verrassend wat het maken van een Drieluik oplevert!

Enkele reacties:

Ik ging met een concreet voornemen en een duidelijke intentie naar huis, voelt fijn en praktisch!

Het was ontspannen, de werksessie gaf helderheid!

Deze Werksessie gaf mij hoop en vertrouwen.

Goed om zo een laagje dieper te gaan…

De Werksessie creëerde zelfinzicht: Hier kan ik verder mee…

Over de manier van coachen:

Je prikkelt, zet tot nadenken.  

Je echtheid, zo fijn!

Je rust is heerlijk. Ik kreeg alle tijd om zèlf tot een volgende stap te komen!

Er was veiligheid en rust om zelf te ontdekken waar ik zit.

Er was tijd, aandacht en ik voelde oprechtheid.

24-3 2024

In de achtertuin van ons ouderlijk huis stond een grote, oude magnoliaboom. Mijn vader had hem destijds zelf gepland. Elk voorjaar keken we ernaar uit dat de magnolia ging bloeien. Als kind had het iets magisch…  die houterige struik met de fluwelen knoppen veranderde zomaar in een ‘Wonderboom’ met uitbundige bloemen.  Mijn vader was dol op die boom en zijn enthousiasme werkte aanstekelijk: de magnolia als teken van hoop!

En nog voel ik: de bloeiende magnolia laat zien dat het voorjaar in aantocht is.  Hoop op een nieuwe periode van licht en warme, nu die lange, grijze winter op z’n eindje loopt.  

Op cruciale plekken in Ermelo staat op dit moment zo’n mooie magnolia in bloei. Op Landgoed Veldwijk staan enkele mooie, oude exemplaren. Elk jaar ga ik er in de lente even langs, om foto’s te maken en te genieten. Ook bij het Willem Holtrop Hospice, staat de magnolia weer volop in bloei. Plekken in Ermelo waar deze bomen als bakens van hoop troost kunnen bieden. Om ons te vertellen: het donker heeft niet het laatste woord. Licht en warmte overwinnen het donker, elk jaar weer.  

8-3 2024 

Afgelopen zaterdag (2 maart) volgde ik bij het Instituut voor Biografiek een interessante cursus over ‘Het Drieluik.’

Het Drieluik vertelt een verhaal…

Ik weet nog goed dat ik voor het eerst  het ‘Lam Gods’ zag in de St. Baafs kathedraal in Gent.  Op grote panelen wordt in een drieluik het verhaal over de geboorte van Christus verteld. Al eeuwenlang wordt in aanloop naar Pasen telkens een paneelluik geopend.  Met Pasen komt dan de hoofdvertelling glorieus ‘in beeld’.

De getoonde afbeelding raakte me ….meer dan woorden alleen kunnen doen. Het Lam Gods is een enorm indrukwekkend en imponerend drieluik! Dat was in de middeleeuwen natuurlijk ook precies de bedoeling, maar blijkbaar werkt het nog  steeds.

Het Drieluik als biografische werkvorm   

Een drieluik vertelt een verhaal vanuit verschillende perspectieven. Dit is ook het uitgangspunt van de biografische werkvorm ‘Het Drieluik’. Door middel van deze werkvorm kun je een situatie of vraag waarover je nadenkt/piekert vanuit verschillende posities bekijken. Een drieluik zorgt voor helderheid en ordent je gedachten. Vaak krijg je door het maken van een drieluik een nieuw perspectief of inzicht.

Nog oefening nodig…

Na een dag oefenen met ‘Het Drieluik’ dacht ik: deze werkvorm spreekt me aan en wil ik graag gaan inzetten in mijn praktijk. Maar ik heb nog wel wat oefening nodig. Daarom deze oproep: Wie vindt het leuk om met mij de werkvorm ‘Het Drieluik’ te oefenen? Het wordt een Werksessie bij mij thuis van ongeveer twee uur.  Voor de eerste drie aanmeldingen is deze Werksessie kosteloos. Ik vraag je alleen na afloop feed back, zodat ik ervan kan leren.

Wat gaan we doen?

We werken met potlood en papier en je gaat vragenderwijs een drieluik schetsen, jouw drieluik. Schrik niet: je hebt absoluut geen tekenervaring nodig om dit te doen! Het gaat niet om het ‘mooi’, maar om het verhaal wat jij inbrengt. We werken met schetsen, symbolen en korte teksten. Door een situatie of vraag van verschillende kanten te bekijken en te bevragen, krijg je letterlijk in beeld wat er speelt. Hopelijk ontstaat er een nieuw, fris inzicht of creëer je in ieder geval ‘overzicht’.

13-2 2024

13 februari is voor ons een bijzondere datum. Twee jaar geleden overleed mijn moeder op 93-jarige leeftijd, als laatste van onze ouders. Wij schoven daarmee een plaatsje op in de generaties, best een raar gevoel.  Begrippen als ‘loslaten en vasthouden’, ‘herinneren en vergeten’  gingen de afgelopen jaren vaak door mijn hoofd.  

En niet alleen door mijn hoofd… ook bij het opruimen van haar spullen gingen veel herinneringen tastbaar door mijn handen. Zo kwam uit haar dressoir dit kleine bolvaasje tevoorschijn. Ik herkende het meteen: het stond in de lente op tafel bij mijn oma. Mijn opa zorgde ervoor dat oma de eerste sneeuwklokjes kreeg. Oma kwam niet veel buiten; zij zat altijd aan de eettafel en keek er dus de hele dag naar.

Ook mijn vader gebruikte het bolvaasje voor de eerste sneeuwklokjes. Hij was er dol op en zorgde ervoor dat ze ‘in vol ornaat’ bij ons thuis de lente mochten inluiden…

Ik weet zeker dat hij daarmee wilde zeggen: kijk even goed, het voorjaar komt!

Toen mijn moeder in het verzorgingshuis woonde, bracht ik in het vroege voorjaar sneeuwklokjes voor haar mee. Mijn moeder had het in die periode vaak moeilijk. 

Wat ik toen niet kon zeggen, maar wèl bedoelde: kijk even goed, het voorjaar komt!

Sneeuwklokjes als symbool voor hoop, de overwinning van het licht op het donker.  

Ik denk dat mijn moeder het wel begrepen heeft.

Dit jaar staan er weer sneeuwklokjes in het bolvaasje. Ik heb ze vanmorgen bij de foto ‘s van onze ouders gezet en het voorjaarslicht valt erop. Vandaag denk ik speciaal aan mijn moeder. Hoe ze genoot van de eerste warme zonnestralen op haar gezicht, van de vogeltjes, die alweer zo vroeg gaan zingen. Een bloesemtak die uitloopt.

Mooie herinneringen die ik koester.

24-1 2024 

Tijdens de corona-tijd las ik het boek ‘De biografie als medicijn’ van Susanne Kruys.

Een inspirerend boek waarin bekende Nederlanders vertellen over hun levensreis,

drijfveren en levensthema’s. Ik was geboeid en las daarna meer boeken over dit thema.  

Niet alleen z.g. ‘Vip-pers’ hebben een interessant verhaal te vertellen, maar ook mensen,  zoals jij en ik. In ieders leven gebeurt van alles. Soms lijkt het wel alsof we struikelend door het leven gaan…

Wat ik ontdekte: in elk levensverhaal zijn bronnen van veerkracht, wijsheid en levensmoed te vinden. En ja: daar moet je vaak wel gericht naar op zoek…

In de afgelopen jaren heb ik me verder verdiept in het levensverhaal. Ik deed een opleiding, liet mezelf coachen en volgde aanvullende cursussen. Dit traject heeft mij veel ‘licht en lucht’ gebracht en heb ik als inspirerend en verrijkend ervaren.

In 2022 startte ik naast mijn reguliere werk een kleine coachingspraktijk onder de naam ‘Mijn verhaal in beeld’. Op 12 januari schreef ik de praktijk in bij de Kamer van Koophandel en sinds dit weekend staat mijn website online…

En dan is er ‘Taart’…

12-11 2023

Eind augustus nam ik afscheid van mijn werk in het hospice.

Mijn voornemen: een maandje vakantie en dan aan de slag met mijn coachingspraktijk.

Het afscheid van mijn werk viel mij zwaarder dan ik verwacht had. Zoveel lieve mensen ‘gedag’ zeggen, dat raakte me ècht. En van vakantie kwam ook niet zoveel terecht. Cor was niet fit en dus bleven we thuis. In en om huis bleek van alles te doen: een half jaar achterstallig onderhoud loop je niet zomaar in.

Na de zomer begon ik met drie verschillende cursussen: ‘Storytelling’, ‘Het levensverhaal in woord en beeld’ en ‘Modern textiel’. Allemaal even interessant en leerzaam, maar ook intensief. Na een paar weken merkte ik: Ik ben met mooie nieuwe dingen bezig, maar voel me vooral moe…

Langzamerhand groeide het besef: ik moet tijd nemen om aan deze nieuwe fase te wennen. Mijn leven is voorgoed veranderd en dat kost energie. Ik had het kunnen weten en ik realiseerde: ik heb ‘Tussentijd’ nodig. Tijd om mijzelf te hervinden in deze nieuwe context. Tijd waarin ik zoek naar een nieuw evenwicht tussen activiteit en rust, denken en doen, kunst en ambacht, gesprek en stilte.

In mijn leven heb ik vaker zo’n periode gekend. Ik was het vergeten, maar nu herinner ik het me weer. ‘Tussentijd’ is voor mij ‘hersteltijd’: een periode om te onthechten, los te laten en ruimte te maken voor iets nieuws. Een periode waarin losse eindjes op hun plek kunnen vallen, stilgestaan wordt bij wat wàs en misschien kòmt. ‘Heilig voort modderen’ noemt Andries Baart dat. In het vertrouwen dat het goed komt.

Dus zoek ik de stilte van het herfstbos, ruim mijn werkplek op, lees mooie boeken, pak pen en penseel en mijmer wat.  Ik neem de tijd en het doet me goed!

22-8 2023

Vol goede moed plaatste  ik eind 2022 een berichtje over mijn plannen voor 2023.

Maar het liep anders…

In januari werd Cor, mijn levenspartner,  heel erg ziek: acute leukemie.

Acuut betekent in deze context: geen tijd te verliezen, direct behandelen!

Binnen een week veranderde ons leven radicaal.

Agenda’s werden leeggemaakt en onze dagelijkse routine werd compleet verstoord.

Cor belandde in het UMC en ik in een stoel naast zijn bed.

De plannen voor mijn coachingspraktijk over het levensverhaal, kwamen op een laag pitje.

Onze eigen Levensreis maakte immers een onverwachte afslag.  Inmiddels zijn we een half jaar verder. Intensieve behandelingen zorgden voor stabilisatie en herstel.

We zijn enorm dankbaar voor de behandeling in het UMC, de stamceldonor en de steun uit onze omgeving! Vanuit mijn werk in het hospice kreeg ik alle ruimte om er voor Cor te zijn en tussendoor een beetje ‘op adem te komen’. Echt enorm fijn!

Het ziekteproces van Cor zorgde ook voor vertraging in mijn leven en daarmee startte een proces van bezinning.  Hoe nu verder? Zal ik de draad in het hospice weer oppakken? En hoe dan, er is toch veel gebeurd. Wat past bij mij in deze nieuwe levensfase?

Na wikken en wegen nam ik het besluit om te gaan stoppen met mijn rol als coördinator in het hospice. Aan het einde van deze week neem ik afscheid en daarna volgt een maandje vakantie.

In het najaar hoop ik mijn coachingspraktijk weer op te pakken en kijk ik uit naar meer vrijheid in leven en werk. Tegelijkertijd: het werk in het hospice was heel mooi en verrijkend!

Ik ga het zeker missen, maar weet ook: ‘Voor alles is een tijd…’

22-11 2022

Hoe kan ik betekenis geven aan mijn leven?

Welke keuzes passen bij mij en wat is een zinvol leven?

Heb ik eigenlijk wel invloed op mijn levensloop? Of overkomt alles me?  

Door deze vragen kwam ik op het spoor van het ‘Levensverhaal’.

Ik raakte geboeid door dit thema, liet me coachen en volgde cursussen en een opleiding.  

Op basis van de methode ‘Square of Life’ ontwikkelde ik een coachings-traject over zingeving in het levensverhaal. Met verschillende 'proefcliënten' probeerde ik het coachingstraject uit.

Stapsgewijs ontwikkelde ik een eigen concept. En wat mooi: het wèrkt!

Een traject bestaat uit 6 ontmoetingen, waarbij ik gebruik maak van foto’s, kunst, muziek, teksten en poëzie. Voor elke ontmoeting maak ik een passende tekening die we  vragenderwijs samen inkleuren: 

Hoe is jouw levensreis verlopen? Wat is jouw ‘rode draad’ en waar zit je veerkracht?

Je maakt een pas op de plaats, krijgt inzicht in je levensweg en denkt na over een volgende stap.

Mijn rol is die van ‘gesprekspartner’, om onderweg mee te sparren. 

Onder de naam ‘Mijn verhaal in beeld’ ga ik in 2023 mijn coachingspraktijk verder uitbouwen.

 30-09 2022

In het voorjaar van 2020 viel alles stil en eerlijk is eerlijk:  dat was best even wennen.

Maar gaandeweg begon ik de rust te waarderen. Eindelijk tijd om te lezen, te schilderen en te mijmeren…

Ik had zin om naar musea te gaan, me te laten inspireren door de zienswijzen van kunstenaars. Hoe kijken zij naar het leven? Hoe ervaren zij het begrip ‘tijd’? Helaas, nu ik zelf tijd had waren alle musea gesloten. Kunst kijken kon alleen in de open lucht. Een rondje ‘Land-Art’ in Flevoland leek een mooi alternatief. Zo stond ik op een gure zondagmiddag in 2021 aan de voeten van een hurkende man,  uitkijkend over het water; het stalen kunstwerk van Anthony Gormley in Lelystad.

Wat had deze imposante stalen constructie mij te vertellen? Waarom maakte het zo’n indruk? Ik besloot het beeld te gaan schilderen. Tijdens het schilderen kwamen herinneringen boven van mijzelf als kind, spelend aan de waterkant. Uitkijkend over het water en dagdromen over later…

Tijdens het schilderen luisterde ik vaak naar Spotify.  ‘Is dit nu later?’, een liedje van Stef Bos zette mij weer met beide benen op de grond. Waar was dat kind aan de waterkant gebleven? Wat gebeurde er tussen toen en nu? Wat kwam er uit van al mijn dagdromen? Wat werd werkelijkheid en wat verdween in de mist van het vergeten?

Dat was het begin van mijn zoektocht naar inzicht in mijn levensverhaal, de keuzes die ik gemaakt

had. Het voelde als een reis door de tijd. Tijdens het schilderen van de stalen man uit Lelystad werd

mijn belangstelling voor het levensverhaal geboren.